(imię zakonne: Benedykt)

Urodzony: 8 kwietnia 1927 r. w S. Simćo de Litém - Pombal

Zmarł: 26 października 2003 r. w Lizbonie

W wieku 15 lat wstąpił do Zakonu Bonifratrów. Po ukończeniu nowicjatu w dniu 8 grudnia 1945 r. złożył profesję i poświęcił się służbie chorym. Ze znakomitym wynikiem ukończył kurs pielęgniarski. Był prefektem i profesorem w szkole apostolskiej i wzorem w służbie Panu w swoim powołaniu szpitalniczym.

W 1953 r. przełożeni zachęcili go do podjęcia studiów w Angra do Heroismo, a później w Rzymie, by zostać kapłanem.

Święcenia przyjął 14 sierpnia 1960 r. po uzyskaniu licencjatu z teologii i dyplomu w zakresie duszpasterstwa w Rzymie. Następnie był magistrem nowicjatu, magistrem scholastykatu, kapelanem i nauczycielem w szkole pielęgniarskiej. Wyróżnił się przede wszystkim jako misjonarz w Mozambiku, gdzie był magistrem nowicjuszy i wielkim miłosiernym apostołem, przyjacielem chorych.

Od 1972 r. był misjonarzem w kolonii trędowatych górnego Molocuč i magistrem nowicjatu w Nampuli (Mozambik), gdzie posługiwał przez około 30 lat.

Dawał świadectwo wielkiej świętości życia z promienną wiarą, nieustanną nadzieją, cierpliwą miłością okazywaną chorym psychicznie, przebaczając przeciwnikom politycznym jako przykładny świadek Chrystusa. Łączył opiekę nad chorymi z pracą na farmie wspólnie z chorymi będącymi w trakcie rehabilitacji. Jako duszpasterz był zawsze blisko swojego ludu, umacniał wspólnoty, budował kościoły. Wyróżniał się w katechezie i żywej ewangelizacji dzieci, młodzieży, pracowników i dorosłych podopiecznych... często odprawiał dla nich Msze św. w plenerze. Jego zdolność do mobilizowania nawróconych i katechumenów sprawiała, że przez władze był traktowany podejrzliwie, musiał się ukrywać, a w końcu stał się więźniem dla Chrystusa. Dwukrotnie był aresztowany, mimo że nie popełnił żadnego przestępstwa. Zmarł w Lizbonie na chorobę nowotworową.

Był przykładem spójności ewangelicznej i gorliwości misyjnej.