Instrukcja “Relikwie w Kościele: Poświadczenie prawdziwości oraz przechowywanie". Grudzień 2017.

“Relikwie w Kościele zawsze otaczano szczególną czcią i szacunkiem, ponieważ ciało Błogosławionych i Świętych, przeznaczone do zmartwychwstania, było na ziemi żywą świątynią Ducha Świętego oraz narzędziem ich świętości, uznanej przez Stolicę Apostolską na drodze beatyfikacji i kanonizacji. Relikwie Błogosławionych i Świętych nie mogą być wystawione do uczczenia przez wiernych bez specjalnego zaświadczenia władz kościelnych gwarantującego ich autentyczność.

Tradycyjnie uważa się za relikwie wyjątkowe ciało Błogosławionych i Świętych lub istotne części samych ciał albo całą objętość urny z ich prochami pochodzących z ich kremacji. Te relikwie są otaczane szczególną troską i znajdują się pod nadzorem biskupów diecezjalnych, eparchów, tych, którzy są z nimi zrównani z mocy prawa, oraz Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, w celu zapewnienia ich konserwacji oraz kultu, a także uniknięcia nadużyć. Należy je zatem przechowywać w specjalnych opieczętowanych urnach i umieszczać w miejscach, które gwarantują ich bezpieczeństwo, podkreślają sakralny wymiar oraz ułatwiają oddawanie kultu.

Za relikwie bardziej potoczne uważa się małe fragmenty ciała Błogosławionych i Świętych lub także przedmioty, które znajdowały się w bezpośrednim kontakcie z ich osobą. Powinny być w miarę możliwości przechowywane w opieczętowanych kapsułkach. Należy je przechowywać i otaczać szacunkiem w duchu religijnym, unikając wszelkich form zabobonnych i pozoru handlu.

Analogiczne uregulowania stosuje się także do doczesnych szczątków (exuviae) Sług Bożych oraz zmarłych w opinii świętości, których procesy beatyfikacyjne oraz kanonizacyjne wciąż trwają. Dopóki nie zostaną wyniesieni na ołtarze w drodze beatyfikacji lub kanonizacji, ich doczesne szczątki nie mogą stanowić przedmiotu żadnego kultu publicznego, ani otrzymywać tych przywilejów, które są zarezerwowane jedynie dla ciała osoby, która została beatyfikowana lub kanonizowana”.