Urodzony w 1546 r. w Carmona (Hiszpania)

Zmarł w 1600 r. w Jerez de la Frontera

Gdy Jan miał zaledwie 11 lat zmarł jego ojciec. W młodości wiele czasu spędzał w swojej parafii, przyjmował sakramenty, często oddając się modlitwie przed Jezusem Eucharystycznym. Proboszcz zaproponował mu, aby został kapłanem. Ale Jan czuł się raczej powołany do życia związanego ze świecką pracą i dlatego udał się do Sewilli, gdzie przez cztery lata uczył się handlu suknem. Praca ta jednak nie odpowiadała jego prawemu charakterowi, ponieważ często był zmuszany kłamać.

Opuścił Sewillę, a następnie poprzez swoje rodzinne miasteczko udał się do wioski Marchena, do pustelni Santa Eulalia, gdzie wreszcie odnalazł spokój wewnętrzny dzięki modlitwie i oddaniu Maryi Dziewicy. Kiedy spotkał starsze, bezdomne małżeństwo, zabrał ich do swojego domu i żebrząc o jałmużnę. W ten sposób nauczył się praktykowania miłosierdzia. To doświadczenie sprawiło, że przeniósł się do dużego miasta Jerez de la Frontera, gdzie kontynuował - wspierany przez nieustanną modlitwę przed Najświętszym Sakramentem i Msze św., których był stałym uczestnikiem - swoją posługę na rzecz ubogich, cierpiących i więźniów.

W 1572 r. rozpoczął budowę swojego szpitala pod wezwaniem NMP Gromnicznej, który był przykładem higieny oraz opieki ludzkiej i chrześcijańskiej. Następnie powstały kolejne dzieła w Medina Sidonia, Arcos de la Frontera, Villamartķn i Sanlścar de Barrameda. Na prośbę arcybiskupa Sewilli zrealizował projekt polegający na utworzeniu licznych małych szpitali w mieście Jerez.

W Grenadzie, usłyszawszy o istnieniu rodziny szpitalnej św. Jana Bożego (która została zatwierdzona jako Zgromadzenie w 1571 r.), poprosił o przyłączenie do niej swoich szpitali i współpracowników. Niosąc pomoc zarażonym podczas epidemii dżumy, po ośmiu dniach ciężkiej choroby, zmarł i został pochowany w ogrodzie swojego szpitala.

W 1986 r. został ogłoszony patronem diecezji w Jerez. Jego szczątki można czcić w sanktuarium św. Jana Grande, znajdującym się przy szpitalu bonifratrów.

Beatyfikowany 13.11.1853 przez Piusa IX.

Kanonizowany 02.06.1996 przez Jana Pawła II.

Wspomnienie liturgiczne obchodzi się 3 czerwca.