Mam na imię Savio. Moim marzeniem było zostać bonifratrem i to marzenie udało mi się zrealizować w roku 1956. Bardzo mnie fascynowała duchowość Zakonu, ponieważ była ona pokornym świadectwem wartości życia ludzkiego, doczesnego i wiecznego. Niektórzy moi znajomi opowiadali mi o Zakonie, o tym jak opiekuje się wszystkimi ludźmi, bez żadnej dyskryminacji. Zachęcony ich słowami poszukiwałem dalszych wiadomości o Zakonie. To, czego się o nich dowiedziałem, o ich duchowości i pracy charytatywnej zainspirowało mnie do tego, żeby poprosić o przyjęcie, a potem złożyć śluby wieczyste. Od 56 lat jestem bonifratrem. W ciągu tych lat przyjąłem święcenia kapłańskie, co pozwoliło mi przeżywać moje powołanie szpitalnicze z jeszcze większą radością płynącą z możliwości prowadzenia posługi sakramentalnej wśród braci we wspólnocie i wśród naszych pacjentów, którzy przychodzą do nas szukając pomocy. Różne urzędy, które sprawowałem w Zakonie w czasie tych 56 lat, zaprowadziły mnie także do miejsc odległych od Wietnamu, co pozwoliło mi poznać niektóre z elementów panoramy szpitalnictwa, którą bracia i współpracownicy animują i wspierają na całym świecie.