Mam na imię Anthony i mam trzydzieści lat w chwili pisania tego świadectwa. Pochodzę z rodziny, w której było sześcioro dzieci. Odkrycie mojego powołania do Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego, było dla mnie czymś nieoczekiwanym. Mam ciocię, która jest siostrą zakonną i ona bardzo chciała, abym i ja wstąpił do zakonu. Gorąco się modliła o moje powołanie i w dniu kiedy wstąpiłem do bonifratrów była bardzo szczęśliwa. W czasie mojej formacji początkowej przekonałem się, że było prawdą to wszystko, co mi opowiadała moja ciocia. Na początku, po wstąpieniu, myśli się bardzo dużo o sobie i o tym, co chce się osiągnąć. Kiedy jednak jest się już bardziej rozmodlonym i ma się większe doświadczenie w życiu z Bogiem obecnym w otaczającym nas świecie, rozpoczyna się poszukiwanie planu, jaki Bóg przygotował dla każdego z nas. Głównym celem tego planu jest to, aby "mieli życie w obfitości". Jestem w Zakonie już od ośmiu lat. Myślę, że Bóg dał mi specjalną łaskę życia szpitalnictwem i jego praktykowania. Czuję się szczęśliwy i spełniony realizując moje szpitalnicze powołanie, będąc narzędziem łaski na drodze życia tak wielu chorych i ubogich. Moim największym pragnieniem, jest to, abym zawsze potrafił odpowiedzieć na łaskę, której Bóg mi udzielił.