Z ogromną podziwem kierujemy nasze spojrzenie na wiernych, którzy całkowicie i bezinteresownie poświęcili się służbie ubogim, chorym i potrzebującym, tak jak to uczynili: św. Jan Boży, bł. Eustachy Kugler, św. Matka Teresa z Kalkuty i wiele innych kobiet i mężczyzn.

Bóg jest miłością, która istniała od zawsze.

Istotą prawdziwej miłości jest to, że nie da się jej zatrzymać, ona musi dzielić się sobą z innymi. To jest Bóg, jego natura i jego istota! Z tej miłości ofiarnej zrodził się człowiek.

Nasz Stworzyciel zasadził w sercu każdego człowieka ziarenko tej wielkiej i wiecznej miłości dając mu jednocześnie wolny wybór i umiejętność bycia odpowiedzialnym. Współdziałając z miłością Boga, miłość wszczepiona w człowieka zaczyna wzrastać, dojrzewać, realizować się i ofiarowywać.

Papież Benedykt XVI w encyklice „Deus Caritas est“, mocno podkreślił znaczenie tej relacji w służbie chorym: “Personelowi medycznemu, oprócz przygotowania profesjonalnego, potrzeba również i nade wszystko « formacji serca»” ( 31a).

Posługa szpitalnictwa wymaga dzisiaj wysokiej jakości przygotowania zawodowego. To przygotowanie jednak winno być wspierane miłością. Miłości, nie można "wyprodukować" lub "wykonywać" jak jakiejś pracy. Tylko Bóg jest źródłem, z którego człowiek może otrzymać i czerpać miłość. A ponieważ miłość nigdy nie może być narzucona wbrew drugiemu człowiekowi, może być jedynie zaakceptowana w pełnej wolności. W ten sposób, posługa miłosierdzia staje się kultem Bożym.

Nasz Założyciel, św. Jan Boży czuł potrzebę uczestnictwa każdego dnia we Mszy św., aby czerpać i odradzać się z wiecznego źródła Bożej miłości. Tylko wtedy służba chorym może osiągnąć swój pełny wymiar.