Dwanaście lat temu pewna zaprzyjaźniona pani, która od dawna angażowała się w działalność naszego kościoła tu w San Pedro Sula, zaprosiła mnie do współpracy. Zaczęłam poznawać św. Jana Bożego i jego miłość okazywaną potrzebującym; uczestniczyłam w pogadankach, rekolekcjach, sesjach, projektach i wszelkich działaniach związanych z organizacją grupy Przyjaciół św. Jana Bożego.

Wierzyłam z przekonaniem, że praca, którą wykonujemy, jest częścią Bożego planu, że Bóg i jego nieskończona Miłość wyprzedza wszystko, co robimy, jeśli pozwalamy prowadzić się Jemu, a nie naszemu ego. Pojawienie się św. Jana Bożego w moim życiu oznaczało radykalną zmianę w postrzeganiu innych. Jakże nie kochać tego miejsca, w którym Bóg przygotowuje mnie do poznania z bliska cierpienia spowodowanego chorobą psychiczną? Najwięcej nauczyłam się, jak należy podchodzić do chorych, kiedy musiałam pomagać bardzo bliskiej mi osobie. Sama wtedy doświadczyłam tutaj wsparcia i pomocy. Praca wolontariuszki i przyjaciółki św. Jana Bożego daje mi poczucie spełnienia w życiu. Jestem przekonana, że najwięcej otrzymujemy wtedy, gdy poświęcamy się najbardziej potrzebującym. Poznanie dzieła św. Jana Bożego i praca na jego rzecz wzbogaca mnie i nadaje życiu sens, ponieważ mogę się realizować jako człowiek i jako osoba wierząca.