Trafiłam do ośrodka pomocy św. Jana Bożego w Almacelles przypadkiem, na staż w ramach moich studiów pielęgniarskich. W ośrodku wywarła na mnie duże wrażenie zarówno wielopłaszczyznowa praca zespołu, jak i rodzaj chorych. Zrozumiałam, że chorzy umysłowo to osoby bardzo wrażliwe i bardzo pogardzane przez społeczeństwo. Praca z tymi ludźmi zafascynowała mnie na tyle, że postanowiłam zmienić kierunek i zająć się w przyszłości właśnie nimi. Pracuję z chorymi umysłowo już od 6 lat i sprawia mi ogromną radość to, że mogę im pomóc w trudnych momentach ich życia, sprawić, że odzyskują wiarę w siebie, że zwiększa się ich samoocena, że czują się częścią wspólnoty.

Część mojego czasu poświęcam na przekazywanie informacji na temat dzieła i na uwrażliwianie młodych ludzi na potrzebę okazywania szacunku wobec chorych umysłowo. Staram się, aby zmienili swój sposób widzenia i pozbyli się uprzedzeń, jakie żywią wobec tych osób.

Tak przeżywam moje życie, starając się włączyć wartości Zakonu w moją pracę i poza nią, i mam nadzieję, że będę mogła ofiarowywać moją pomoc innym jeszcze przez długi czas..