Aby opowiedzieć o moim doświadczeniu szpitalnictwa, trzeba przewinąć film mojego życia 36 lat wstecz, do momentu, gdy zaproszono mnie do bycia członkiem grupy młodzieżowej w jednym z dzieł Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego w Chia, w Kolumbii.

Wybór życia zakonnego nie mieścił się w moim wachlarzu możliwych opcji. Zostałem zaproszony na zasadzie “Chodźcie, a zobaczycie” (J 1,39) i odkryłem kruchość osoby ludzkiej, dotknąłem własnymi rękami i poczułem świat bólu i ludzkiego cierpienia. To wszystko sprawiło, że odpowiedziałem głośnym i stanowczym “TAK” i całkowicie zmieniłem mój sposób postrzegania świata, rzuciłem wszystko i wybrałem podążanie za Jezusem z Nazaretu na sposób św. Jana Bożego - ścieżką charyzmatu szpitalnictwa.

Minęło już 30 lat od moich pierwszych ślubów i oto jestem, składam świadectwo o tym, że warto było zaokrętować się na statku zmierzającym do portu zwanego szpitalnictwo. W ciągu tych wszystkich lat miałem okazję przebywać i dzielić się swoim życiem w czterech krajach (uniwersalność), miałem możliwość służyć chorym i potrzebującym w sposób pośredni i bezpośredni. Ostatnie półtora roku spędziłem odświeżając swoją wiedzę i odnajdując się duchowo i charyzmatycznie w Fundacji Instytutu św. Józefa w Madrycie.

Szpitalnictwo to dynamiczne dzieło, w ramach którego pragnę nadal przyjmować, towarzyszyć, wysłuchiwać, pocieszać, służyć z radością, krótko mówiąc ewangelizować i przybliżać Królestwo Boże chorym, ubogim i potrzebującym naszych czasów.