W bezpośrednim kontakcie z pacjentami, szpitalnictwo może być praktykowane na różne sposoby. Z pewnością trudniej dostrzec je w procesach zarządzania i w administracji, czyli w moim miejscu pracy. W naszych biurach nie spotykamy chorych i potrzebujących. Mimo to, moja praca, nawet jeśli nie bezpośrednio, ma wpływ na pacjentów, podopiecznych, braci i współpracowników dzieł.

Utrzymanie żywej świadomości tego faktu jest dla mnie ciągłym wyzwaniem.

W kontaktach z dziełami i personelem widzę owoce mojego zaangażowania w realizację założonych celów, którymi przede wszystkim jest dobro chorych. Narzędziami, których używam, są moja wiedza w zakresie skutecznego wykorzystywania zasobów finansowych, doradztwo dla dzieł, koordynacja prac w ramach szeroko zakrojonego planowania.

Czy moje wysiłki odniosły sukces, dowiaduję się z informacji i odpowiedzi, które z dzieł są przesyłane do mojego biura. Dzięki tym informacjom, moja funkcja staje się zaskakująco żywa, mimo, że ogólnie uważa się pracę biurową za "nudną”!

Szpitalnictwo jest dla mnie także sposobem, w jaki relacjonuję się z moimi kolegami w pracy, ponieważ nasz sposób zachowania jest świadectwem dla ludzi z zewnątrz.

Projekt św. Jana Bożego i wiara są podstawą sukcesu w mojej pracy.