Pracuję jako psycholog z osobami niepełnosprawnymi umysłowo w pawilonach nr 3 i nr 6, które bardzo się od siebie różnią. W pawilonie nr 3 zajmujemy się pacjentami niepełnosprawnymi umysłowo w stopniu lekkim, umiarkowanym i znacznym; pawilon nr 6 przeznaczony jest dla pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami rozwoju psychicznego, z którymi wiążą się zaburzenia zachowania i trudności z relacjami społecznymi. Ci pacjenci cechują się dużym zaangażowaniem w zajęcia.

Pracujemy również z rodzinami, gdy zespół terapeutyczny uzna to za konieczne lub gdy poprosi o to sama rodzina. I to drugie stanowi ważny punkt. Jak wiadomo, dochodzi do tego w rzadkich sytuacjach. Zwykle pracuje się nad konkretnym zagadnieniem, sytuacją i na tym sprawa się kończy. Jednakże można w czasie rozmów niejednokrotnie zaobserwować, że wyłaniają się lub uwidaczniają tematy, z którymi nie da się uporać od razu. Nierozwiązane, nieprzedyskutowane sprawy tychże członków rodziny, rodzeństwa ze starszymi już rodzicami...i wtedy rodzi się pytanie, co będzie dalej? Pojawiają się oczekiwania, które mogą prowadzić do frustracji i gniewu, ignorancja, ograniczenia wynikające z niepełnosprawności, emocje, które się ma i które się odczuwa, ale które są wstydliwe, do których ciężko się przyznać, a które trwają i przyczyniają się do poczucia winy. Podobnych kwestii jest bardzo dużo.