Mam na imię Peter i już drugi rok przygotowuję się do złożenia ślubów w Zakonie Szpitalnym św. Jana Bożego. Moje powołanie rozwijało się w sposób podwójny. W 2006 roku ukończyłem szkołę średnią o profilu informatyka i rachunkowość. Zamierzałem ożenić się z dziewczyną, którą bardzo kochałem. Należałem do grupy charytatywnej w mojej parafii, która odwiedzała i pomagała potrzebującym w odległych wioskach. Te wizyty zawsze wzbudzały we mnie uczucie współczucia i potrzebę szpitalnictwa w stosunku do ludzi żyjących w ubóstwie, pozbawionych możliwości zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Czułem się w obowiązku im pomagać. Jednakże to wszystko pozostawało na poziomie emocjonalnym. Nie miałem zamiaru ofiarować samego siebie Bogu, aby im służyć. Wraz z upływem czasu, moje myśli na temat tych nieszczęśliwych ludzi, coraz bardziej zaprzątały moją głowę. Podzieliłem się moimi przemyśleniami z proboszczem, a także moim kuzynem. Czułem, że powinienem dokonać wyboru między miłością i małżeństwem a wezwaniem Boga, aby służyć moim bliźnim. Nie było to łatwe, konieczność podjęcia tak zasadniczej decyzji doprowadzała mnie do bólu głowy i odbierała sen. W końcu, po wielu modlitwach i przemyśleniach, zdecydowałem wybrać drogę powołania szpitalniczego i poświęcić swoje życie posługując ubogim i chorym jako brat św. Jana Bożego. Nieustannie dziękuję Bogu za Jego prowadzenie na drodze do życia konsekrowanego w służbie Jego umiłowanym dzieciom - moim braciom i siostrom w Chrystusie.