Jestem wolontariuszką w pełnym wymiarze od 1997 r., ale wolontariuszką szpitalną dopiero od maja 2010 r., i z tego powodu jest mi bardzo przykro, niestety, piętno choroby psychicznej zaważyło na mojej decyzji.

Za namową mojej przyjaciółki, spróbowałam raz i bardzo mi się spodobało. Lubię być wolontariuszką w szpitalu, znalazłam tu swój mały raj.

Osoby, którym pomagam są tak czyste, szczere, przyjacielsko nastawione..., że to wszystko, co mogę zrobić dla nich jest zawsze niewystarczające wobec ogromu ich wielkoduszności.

Bycie wolontariuszką w szpitalu jest dla mnie sposobem na życie: żyć prostotą, być uważną na ciche wołanie bliźniego, wstawać wcześnie, ale w pełni szczęścia, dlatego że mogę spędzić czas z przyjaciółmi.

Być zawsze gotowa na wymianę uśmiechów. W pewnym sensie, być trochę mamą.

Pomagać, słuchać, śmiać się, przytulać... rozumieć, akceptować, szanować każdego, takim jaki jest. Nieść radość i sprawiać, aby dzisiejszy dzień był lepszy od wczorajszego.

Być wolontariuszem w szpitalu oznacza po prostu kochać bezwarunkowo