Trudno opisać w słowach moje szpitalnicze powołanie. Charyzmat szpitalnictwa rozumiem, jako całkowite i bezwarunkowe przyjęcie drugiej osoby, bliźniego, który może przeżywać chwile trudne lub cierpieć.

Jestem opiekunem duszpasterskim i każdego dnia muszę odnawiać moje szpitalnicze zaangażowanie, żeby podejść do chorego i jego rodziny z szacunkiem, bez uprzedzeń, poświęcając się całkowicie. Nawet jeśli mam jakieś problemy, muszę je zostawić za drzwiami. Wszystkie moje troski, lęki, niepokoje zostawiam za sobą, żeby skoncentrować się wyłącznie na osobie chorej lub cierpiącej, ofiarować jej bliskość i ciepło.

Zawsze kiedy wchodzę do pokoju chorego, przypominam sobie słowa, jakie Bóg z płonącego krzewu skierował do Mojżesza: „Zdejmij sandały z nóg, gdyż miejsce, na którym stoisz jest ziemią świętą” (Wj 3,5). Bo w tym momencie pokój jest najświętszą ziemią, na której czeka na mnie sam Chrystus w tej cierpiącej osobie, w rodzinie, której plany legły w gruzach z powodu choroby, w bliskich, którzy przygotowują się najczęściej do pożegnania z ukochaną osobą.