Kiedy bonifratrzy przybyli na Timor Wschodni, a później do odległej górskiej wioski Laclubar, przynieśli ze sobą nowy model chrześcijańskiego miłosierdzia. Poznanie szpitalnictwa św. Jana Bożego było niezwykle ważne i znaczące dla mieszkańców tej wyspy. Najpierw widzieliśmy jak poświęcenie na rzecz szpitalnictwa jednoczyło pierwszych dwóch braci, którzy rozpoczęli misję Zakonu w naszym kraju. Byli to br. Vitor i br. Antonio. Rozpoczęli z prostotą mając do dyspozycji bardzo ubogie środki. Ale byli bardzo oddani kontynuacji uzdrawiającej posługi Jezusa na rzecz ubogich i chorych w duchu św. Jana Bożego. Kiedy odwiedzali rodziny i wioski w rejonie Laclubar zdali sobie sprawę z rzeczywistych potrzeb miejscowej ludności. Jedną z najpilniejszych było stworzenie odpowiedniej struktury dla pacjentów chorych na gruźlicę. Bracia poszukiwali także rodzin, w których był ktoś cierpiący z powodu choroby psychicznej. Odwiedzali, doradzali i pomagali tym rodzinom. Następnie zbudowali ośrodek pobytowy dla pacjentów chorych psychicznie, dla których pobyt w takim ośrodku był niezbędną częścią procesu leczenia. Oddanie i charyzmat braci oraz współpracowników zrobiły na mnie ogromne wrażenie i dlatego sam zdecydowałem się wstąpić do Zakonu Szpitalnego. Nowicjat odbyłem w Brazylii, gdzie zobaczyłem, że nawet w zupełnie odmiennej kulturze, szpitalnictwo ma zawsze ten sam cel - promowanie godności i wartości każdej osoby, jako dziecka Bożego, stworzonego na Jego obraz i podobieństwo.