Braci Szpitalnych św. Jana Bożego spotkałem mając 17 lat, gdy byłem uczestnikiem wakacyjnego obozu. To doświadczenie było dla mnie pierwszym kontaktem ze światem chorób psychicznych, było też okazją do znalezienia Boga bliższego, wszechobecnego, jakiego wcześniej nie znałem. W następnym roku dołączyłem do ruchu Juventude Hospitaleira (Młodzieży Szpitalniczej), rozpoczynając wówczas drogę formacji chrześcijańskiej i szpitalniczej, która zaprowadziła mnie, jako świeckiego misjonarza, w okresie od stycznia 1995 r. do czerwca 1997 r., do Mozambiku.

Praca misyjna w Mozambiku pozwoliła mi dokonać lepszego rozeznania powołaniowego, zakończonego decyzją o całkowitym poświęceniu się Bogu, jako bonifrater. W latach 1991-1999 odbyłem postulat i nowicjatu międzyprowincjalny w Hiszpanii i Portugalii. 12 września 1999 r. złożyłem śluby czasowe, jako brat szpitalny św. Jana Bożego.

Już od dziecka pragnąłem być misjonarzem i doświadczenia z Mozambiku umocniły to pragnienie, aby poświęcić swoje życie służąc innym “na pierwszej linii frontu”, aby dzielić je z tymi, którzy żyją na “marginesie” społeczeństwa. Jest to zarówno wyzwaniem, jak i ewangelicznym imperatywem. Jako bonifrater starałem się, aby moje życie było spójne z tym powołaniowym wezwaniem i dzisiaj mogę powiedzieć, że czuję, iż się zrealizowałem w tym, co zrobiłem, co robię i do zrobienia czego poczuwam się wezwany, zarówno na Timorze Wschodnim, gdzie byłem przez ostatnie 10 lat (od 2004 do 2014) i gdzie miałem przywilej dzielić się charyzmatem szpitalnictwa w nowej rzeczywistości kulturalnej, jak i jako przełożony Prowincji obejmującej Portugalię, Brazylię i Timor Wschodni. O wypełnienie tej misji, poprosili mnie bracia zgromadzeni na ostatniej kapitule prowincjalnej