Kompetencje zawodowe są niezbędne dla każdego, kto pracuje w szpitalu, niezależnie od dziedziny, którą się zajmuje. Praktykowanie i ucieleśnianie szpitalnictwa w służbie, którą ta osoba pełni, przedstawia niewątpliwie wartość dodaną. Codzienne zaangażowanie pracownika służby zdrowia, które już w czasach św. Jana Bożego wiązało się z rutyną, składa się z wielu drobnych czynności i działań, które uważane są za oczywiste, ale oczywiste nie są. Najpierw trzeba zauważyć osobę, potem chorobę... być uprzejmym, dostrzec prośbę o pomoc w czyichś oczach... rozmawiać jak równy z równym... to wszystko rzeczy pozornie drobne, zwykłe czynności, które jednak, jako całość determinują atmosferę szpitala.

To piękne, że wszystko to dokonuje się w naszych szpitalach nieomal w sposób naturalny, spontaniczny, nieświadomy; oddanie i poświęcenie jest prawie instynktowne. Troszczymy się o chorego, czujemy się za niego odpowiedzialni. Dla nas szpitalnictwo oznacza bycie w każdej chwili świadomym, że to ja, jako osoba – a nie jakaś anonimowa instytucja – znajduję się naprzeciw pacjenta. Szpitalnictwo to zawsze spotkanie dwojga ludzi, dwóch niepowtarzalnych osób.

Rezultat takiego spotkania także jest podwójny, jak głoszą konstytucje Zakonu Bonifratrów: „Umacniamy płodność naszego posługiwania apostolskiego: … w łączności z tymi, którzy cierpią, świadomi, że nasza miłość miłosierna wobec nich nie jest nigdy aktem jednostronnym; albowiem również i my, gdy służymy chorym, jesteśmy zawsze obdarowywani“.