Moja praca, jako nauczyciela wychowania fizycznego w Klinice im. św. Jana Bożego w Manizales, jest dla mnie niezwykle ważnym doświadczeniem. Zaczęło się ono od poznawania filozofii, zasad i wartości Zakonu Szpitalnego. Następnie zamieniło się w styl mojego życia, reorganizację hierarchii wartości, uwrażliwienie na poszczególne sytuacje osób przyjętych do Kliniki. Są to historie, które nie dotyczą tylko samego pacjenta, ale całej Rodziny Szpitalnej św. Jana Bożego.

Szpitalnictwo odzwierciedlone w konkretnych doświadczeniach przyjęcia, włączenia, uznania drugiej osoby, umożliwia ukazanie obecności Jezusa Chrystusa. W sytuacjach, gdy trzeba komuś towarzyszyć i odpowiednio działać w ramach kompetencji zawodowych, ale przede wszystkim w ramach zaangażowania społecznego, wsparcia duchowego i ludzkiego, najbardziej inspiruje się do refleksji poprzez świadectwo własnego życia. Przekracza to zwykłe realizowanie ustalonych czynności zawodowych, stając się życiowym planem, którego celem jest nadanie godności każdej istocie ludzkiej. Przeżywa się wówczas i ukazuje charyzmat szpitalnictwa na podobieństwo św. Jana Bożego.

Świadczenie o szpitalnictwie życiem stało się moim sposobem działania. Stanowi duszę, sens i fundament codziennie wykonywanej pracy. Nadanie wartości rzeczom zwyczajnym było początkiem większych przemian. Uściskać kogoś, pocieszyć, służyć z miłością, poradzić coś, wysłuchać kogoś, kto tego potrzebuje, pozwoliło mi zmienić moje podejście i sposób widzenia różnych sytuacji. Wszystko, czego doświadczam w codziennej pracy, daje mi dużo satysfakcji: poznawanie pacjentów, kontakt z nimi, wyrażanie uczuć i emocji, które pojawiają się w czasie spotkań. Umacnia mnie to w moich postanowieniach dotyczących życia prywatnego i zawodowego. Moja praca jest błogosławieństwem, daje mi okazję do zaangażowania się razem z całą wspólnotą w uniwersalną miłość Chrystusa, która obejmuje wszystkich i nikogo nie wyklucza: “Oby było nas więcej, aby lepiej służyć, czyniąc dobro i czyniąc je dobrze”.