Powołanie jest specjalnym wezwaniem Boga w celu wypełnienia konkretnej misji.

Moją historię rozpocznę od powołania chrześcijańskiego - zostałem ochrzczony jako dziecko. Jednak co oznacza być ochrzczonym zrozumiałem dopiero, gdy przygotowywałem się do bierzmowania.

Nad powołaniem zakonnym zacząłem zastanawiać się, gdy w roku 2010 ukończyłem szkołę średnią. Okazją do tego były odwiedziny u mojego przyjaciela z czasów dzieciństwa, który był wówczas aspirantem w Zakonu Bonifratrów. Zobaczyłem jak bracia opiekują się cierpiącymi i potrzebującymi, byłem naprawdę poruszony sposobem, w jaki się nimi opiekowali. Wcześniej zadawałem sobie wiele pytań. Pragnąłem służyć Panu Bogu w jakiś specjalny sposób, ale nie jako zakonnik lub ksiądz, chciałem robić coś innego w życiu. Od tamtego jednak momentu zacząłem zastanawiać się bardziej konkretnie, kim chcę być. Wiedziałem, że chcę poświęcić się Bogu. Zacząłem więc szukać informacji o św. Janie Bożym i bonifratrach. Modliłem się prosząc o pomoc w rozeznaniu właściwej drogi. Zdecydowałem się na wzięcie udziału w dwutygodniowym spotkaniu powołaniowym, po którym poprosiłem o możliwość rozpoczęcia formacji. Zostałem wysłany do Beninu, aby tam odbyć mój postulantat a potem dwuletni nowicjat, po którym złożyłem moje pierwsze śluby.

Od chwili mojego wstąpienia, przechodząc przez kolejne stopnie formacji, pokochałem życie zakonne. W naszym życiu wspólnotowym, w braterskim współdzieleniu, w modlitwie, znajdujemy siły do służenia ubogim, chorym i potrzebującym, w których widzimy naszego Pana Jezusa Chrystusa. Podchodzimy także bardzo poważnie do naszej konsekracji zakonnej (ślubów).

Nieustannie proszę Boga o niezbędne siły i łaski, aby codziennie, z miłością odpowiadać na Jego wezwanie, aby Mu służyć w ubogich, chorych i potrzebujących, tak jak to robił św. Jan Boży.