Nazywam się Dominic i od zawsze największym pragnieniem w moim życiu była służba chorym i potrzebującym. To było powodem, dlaczego wstąpiłem do Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego. Chciałem nauczyć się, jak opiekować się innymi. Ponieważ moja początkowa motywacja była czysto ludzka - chęć nauczenia się czegoś - na początku nie byłem zadowolony z mojego wyboru. Jednakże, kiedy zacząłem się bezpośrednio opiekować ubogimi, z każdym upływającym dniem moje serce się zmieniało i zacząłem odczuwać wewnętrzny pokój, zacząłem być wdzięczny za moje powołanie, dzięki któremu mogę nieść ulgę cierpiącym ludziom. W przykładzie życia braci, z którymi teraz współdzielę ten sam charyzmat, odkryłem też różne modele szpitalnictwa. Ich przykład pomógł mi w przezwyciężeniu trudności a ich słowa i świadectwo życia był dla mnie zachętą i drogowskazem. Szczególnie jeden z braci był dla mnie jakby zwierciadłem, w którego odbiciu mogłem zobaczyć czy jestem w stanie postępować tak jak on, być wytrwały w miłosiernej opiece nad tymi, którzy cierpią. Nigdy nie widziałem go rozdrażnionego czy zdenerwowanego na jakiegoś pacjenta. Staram się naśladować ten przykład i być zawsze otwartym na potrzeby pacjentów. Kiedy przeżywam trudności, świadectwo tego brata pomaga mi je przezwyciężyć. Dziękuję Bogu za moje bonifraterskie powołanie zakonne, dzięki któremu mogę uczestniczyć w tej specjalnej posłudze Kościoła w świecie choroby i cierpienia.