Szpitalnictwo na wzór św. Jan Bożego wykracza poza krąg braci, którzy złożyli profesję w Zakonie. Propagujemy wizję Zakonu jako „rodziny szpitalnej św. Jana Bożego” i przyjmujemy jako dar Ducha naszych czasów możliwość dzielenia naszego charyzmatu, duchowości i misji ze współpracownikami, uznając ich przymioty i talenty.

Zdania zaczerpnięte z Rozdziału Drugiego Statutów Generalnych Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego, stanowią dla mnie fundament pracy oraz kształtują relacje z braćmi i innymi współpracownikami. Od kilkunastu lat to przesłanie pomaga mi wykonywać swoje obowiązki zawodowe w pełnej harmonii z wartościami chrześcijańskimi.

Pochodzę z miejscowości, w której przez blisko 70-lat bracia nie mieli możliwości samodzielnie prowadzić swojego Szpitala. Jako ministrant a później student i wolontariusz  miałem okazję obserwować życie zakonne oraz towarzyszyć braciom w ich posłudze szpitalnej.

W 2009 roku Szpital powrócił do grona dzieł prowadzonych przez Zakon pozwalając na nowo w sposób pełny objąć mieszkańców miasta charyzmatem św. Jana Bożego.

Pomagając przywrócić szpitalowi pierwotny charakter pełniłem m.in. rolę pomostu między braćmi a  personelem medycznym i administracyjnym. Była to niepowtarzalna okazja obserwacji w jaki sposób wartości przekazywane przez Zakon zmieniają poszczególne osoby i ich podejście do wykonywanej pracy wśród chorych. Szczególne cenne było wsparcie innych placówek bonifraterskich rozsianych po świecie. Ich pomysł na praktykowanie szpitalnictwa zanurzonego w miłosierdziu, pozwolił mi lepiej zrozumieć charyzmat Bonifratrów i przekuć przekazane  doświadczenie na rzeczywistość, którą zastaliśmy po przejęciu Szpitala.

Ze względu na administracyjny charakter mojej pracy, nie mam bezpośredniej możliwości posługi przy chorych.  Jednak na co dzień  realizuję zadania określane jako „zarządzanie w duchu charyzmatu”.