W latach 1975-76 byłem członkiem grupy młodzieżowej w mojej parafii i wtedy też zacząłem poszukiwać mojego powołania. Czułem, że jestem wzywany do życia zakonnego we wspólnocie braci pełniących posługę na rzecz osób potrzebujących. Księża i siostry zakonne z mojej parafii pomogli mi poznać dzieło bonifratrów w Walencji. Tutaj nawiązałem pierwsze kontakty, a następnie podjąłem współpracę z braćmi, którzy pracowali w San Boi w Barcelonie, gdzie później rozpocząłem formację.

W tym dziele zacząłem poznawać postać św. Jana Bożego i wtedy uderzył mnie jego styl życia, jego troska, jego chęć towarzyszenia, jego bycie przy człowieku, jednocześnie nie chcąc uzależniać potrzebującego od siebie lub innych pomagających[1], lecz wspierając jego niezależność i odpowiedzialności za własne życie. On chciał, żeby każdy człowiek angażował się w organizowanie swojego życia i brał za nie odpowiedzialność. Można by powiedzieć: ja z tobą, ale nie bez ciebie.

Dziś nadal czuję się powoływany do tego, by każdego dnia na nowo rozeznawać to zaproszenie do uczestnictwa w projekcie szpitalnictwa służąc chorym i potrzebującym we wspólnocie braci, która towarzyszy, buduje, łączy i aktualizuje tę osobistą odpowiedź, która wzmacnia braterstwo i zacieśnia więzi ze wszystkimi, którzy w jakikolwiek sposób, pragną być częścią misji Szpitalnictwa w służbie potrzebującym. Obecnie odczuwam to z jeszcze większą mocą w mojej aktualnej posłudze na rzecz misji w krajach mniej rozwiniętych.