W 2004 roku, za sprawą dwóch braci misjonarzy, Zakon Szpitalny rozpoczął oficjalnie swoją działalności na Timorze Wschodnim właśnie w mojej rodzinnej miejscowości, Laclubarze. Wtedy poznałem bonifratrów, gdyż uczyli w szkole średniej, do której uczęszczałem. Tym, co najbardziej mnie zaskoczyło, był styl życia i świadectwo szpitalnictwa, które ci duchowi synowie św. Jana Bożego dawali poprzez sposób posługi, poświęcając wszystkie siły osobom chorym i potrzebującym, opuszczając wygodny klasztor niezależnie od pogody. To oparte na obserwacji doświadczenie przywiodło mnie do zadania sobie pytania: jeśli ci misjonarze mogą służyć mojemu narodowi, dlaczego nie mógłbym czynić tego i ja, który jestem Timorczykiem? Tak więc pewnego dnia razem z jednym z moich przyjaciół z mojej klasy (już nieżyjącym), udałem się do siedziby braci, żeby zapytać, czy jest możliwe przyjęcie do Zakonu także Timorczyków. Br. Vitor Lameiras ugościł nas, udzielając jednocześnie informacji o życiu i misji braci.

Mając 19 lat (19 października 2007), wstąpiłem – razem z dwoma innymi przyjaciółmi – jako aspirant do wspólnoty Zakonu Szpitalnego. W pierwszych dniach wszystko wydawało mi się całkiem nowe i jednocześnie dziwne; stopniowo jednak, wraz z upływem czasu, każdy nowy, dziwny element stawał się pełen znaczenia, pozwalając mi na bardzo głębokie poznanie i stając się możliwością wzrostu i rozwoju na drodze szpitalnictwa. Rzeczywiście, tak jak nikt nie może dotrzeć do celu, jeśli nie może tego celu zobaczyć, nikt nie może osiągnąć ideału szpitalnictwa, jeśli nie odpowie na wezwanie Boga.

Od trzech lat jestem scholastykiem i pracuję na Timorze Wschodnim. Czuję się szczęśliwy, będąc częścią tej "armii" szpitalnictwa, a ponadto czuję się jeszcze bardziej uprzywilejowany, gdyż jestem jednym z pierwszych „nasion” bonifratrów na tej świętej ziemi, gdzie "wschodzi słońce". Każdego dnia znajduję coraz większe upodobanie w "graniu i słuchaniu muzyki szpitalnictwa": pragnę abyśmy wszyscy razem szli siejąc szpitalnictwo na ziemiach i w sercach, które jeszcze go nie znają.