Kiedy byłem w szkole, pewna siostra zakonna, podczas lekcji religii, zafascynowała mnie swoją postawą. Owocem tego była decyzja, o poświęceniu mojego życia służbie Bogu i ludziom. Kiedy skończyłem szkołę, w jednym z czasopism, przeczytałem ogłoszenie o Braciach św. Jana Bożego zajmujących się medycyną. Postanowiłem poznać ich i spędzić z nimi trochę czasu. Po pewnym czasie wstąpiłem do Zakonu i złożyłem moje pierwsze śluby. Po profesji zostałem wysłany na studia przygotowujące do kapłaństwa i po ich ukończeniu przyjąłem święcenia jako kapłan-szpitalnik. Następnie posługiwałem jako kapelan w naszym szpitalu w Kattappana. To doświadczenie utwierdziło i bardzo wzmocniło moje szpitalnicze powołanie. Jest dla mnie wielkim zaszczytem móc dzielić się szpitalnictwem i udzielać sakramentów ludziom cierpiącym - naszym pacjentom i ich rodzinom. Pracowałem też z innymi potrzebującymi: osobami w podeszłym wieku, niepełnosprawnymi intelektualnie dziećmi i dorosłymi. Kiedy zastanawiam się nad powołaniem szpitalniczym myślę, że jest ono wielką tajemnicą, Potrzeba całego życia, żeby tę tajemnicę zrozumieć i jej doświadczyć. Jest to stopniowy proces odkrywania wielkiej miłości i opatrzności miłosiernego Boga. Bóg wzywa ludzi do pracy w swojej winnicy w swoim czasie i na swój sposób. Droga szpitalnictwa w duchu św. Jana Bożego, jest właśnie tą drogą, którą Bóg przeznaczył dla mnie.