Do szkoły chodziłem jedynie przez trzy lata. Potem nauczyłem się zawodu spawacza blach. W 1995 r. wstąpiłem do klasztoru w Kokoubou (Benin), 15 sierpnia 1999 r., złożyłem śluby czasowe na trzy lata.

W roku 1996 cierpiałem z powodu brodawek podeszwowych i dlatego musiałem udać się do Afagnan, do br. Florenta, na operację. Rok później operację trzeba było powtórzyć. W 1997 r., byłem ponownie operowany w szpitalu w Tanguiéta. Wtedy zaczęło się rodzić moje powołanie szpitalnicze.

Po operacji, podczas hospitalizacji w klinice w Tanguiéta, bardzo cierpiałem. Nie mogłem też spać. Dookoła słyszałem krzyki innych chorych, także tych cierpiących również na bezsenność. To jeszcze bardziej pogarszało mój stan psychiczny, ale inspirowało także do refleksji nad cierpieniem. Stawiałem sobie różne pytania. Dlaczego choroba staje się tak straszna w nocy? Dlaczego wydaje się wtedy, że noc nie ma końca?

Od tego momentu świat cierpienia stał mi się bliski, starałem się lepiej go zrozumieć, zastanawiałem się, co zrobić, by ulżyć Chrystusowi cierpiącemu w tych ludziach. Bo to właśnie Jego odkryłem w cierpieniu ubogich, małych i pokornych. Odkryłem, że niesienie ulgi chorym jest wielką misją.

Powróciłem do klasztoru, lecz nie mogłem przestać myśleć o świecie cierpienia. Zajmowało to wszystkie moje myśli, wypełniało całe dni. Podzieliłem się tym myślami z moim spowiednikiem, który poradził mi, żebym odbył próbę u bonifratrów.

W 2002 r., złożyłem podanie o trzymiesięczną próbę w Tanguiéta. Moja prośba została zaakceptowana. Okres próby, który rozpoczął się marcu 2002 r. był dla mnie potwierdzeniem, że moim powołaniem jest służenie Chrystusowi cierpiącemu w chorych i ubogich.

Poprosiłem o przyjęcie do Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego. Rozpocząłem postulat 28 sierpnia 2003 r., nowicjat 15 sierpnia 2004 r. Profesję czasową złożyłem 14 sierpnia 2006 r.

Po profesji zostałem skierowany ponownie do Tanguiéta by pomagać w organizacji ośrodka fitoterapii. Chciałem jednak bardzo zdobyć lepsze wykształcenie, żeby móc skuteczniej pomagać cierpiącym. Przełożeni zgodzili się, żebym nadrobił zaległości. Od 15 października 2012 r. uczęszczam do trzyletniej państwowej szkoły pielęgniarskiej w Afagnan.