Moją pierwszą profesję czasową złożyłem 26 kwietnia 1962 r. w Sibaté Cundinamarca, natomiast profesję wieczystą 26 kwietnia 1968 r. w Klinice Naszej Pani w La Paz (Bogota). W roku 2012 obchodziłem uroczyście złoty jubileusz ślubów zakonnych.

Przygotowując się na różnych etapach formacji wstępnej, podążając za duchem i charyzmatem „człowieka, który potrafił kochać bezgranicznie”, a także kontynuując moją formację permanentną, nigdy nie zaniedbywałem, w żadnym momencie mojego życia, modlitwy, która jest „motorem mojego życia duchowego”, podstawą duchowości mojego ukochanego Zakonu Szpitalnego oraz życia braterskiego i wspólnotowego. Z poczuciem odpowiedzialność za charyzmat szpitalnictwa, każdego dnia staram się coraz lepiej służyć chorym, ich rodzinom, współpracownikom i wolontariuszom oraz osobom zajmującym się humanizacją i duszpasterstwem, których Duch Święty kieruje i animuje w Kościele. Wybrałem życie konsekrowane, aby wypełniać przykazanie Chrystusa: „Uzdrawiajcie chorych w sposób integralny” (Mt 10,7-8).

Zawsze bardzo ważne były dla mnie i mam nadzieję, że dalej będą: refleksja, formacja, życie w zgodzie ze Słowem Bożym i przykładem świętych oraz dobre przyjmowanie sakramentów, w szczególności Sakramentu Eucharystii, który ma szczególne miejsce w Kościele.

Dotychczas, dzięki Bogu, czuję się spełniony w powołaniu, które podarował mi Pan, w mojej pracy z pacjentami i w zaangażowaniu w duszpasterstwo zdrowia i misję humanizacji, które mnie fascynują. Także współpraca z wolontariuszami w różnych naszych dziełach była dla mnie okazją do dzielenia się charyzmatem szpitalnictwa ze wszystkimi, którzy są otwarci na głos Ewangelii.