Dla mnie szpitalnictwo oznacza oferowanie naszym podopiecznym posługi płynącej prosto z serca, oznacza stawianie się w ich sytuacji, traktowanie ich potrzeb jak naszych własnych, okazując zainteresowanie, starając się wysłuchać, zrozumieć i pomóc rozwiązać ich problemy. Oznacza zdobywanie ich zaufania i ufanie im, oznacza działać transparentnie, z prostotą, pokorą, dobrocią, miłością, cierpliwością, tolerancją. Szpitalnictwo, to pomaganie im w odbudowywaniu samooceny i godności ludzkiej, to dawanie im odczuć, że znaczą wiele, że są ważni i że mają w życiu jakiś cel - żyć dobrze i w ten sposób osiągać szczęście, ponieważ zawsze mamy przy nas Boga gotowego pomóc każdemu podnieść się po upadku. Każdy człowiek uczy się na błędach i dzięki temu popełnia ich mniej. Dlatego najważniejsze jest osiągnięcie odpowiedniej dojrzałości i wzięcie odpowiedzialności za własne czyny. Kiedy patrzę na ich zmagania, ich smutek jest moim smutkiem, a ich radość jest najlepszą zapłatą, jaką Bóg mi daje.

Zawsze praktykuję szpitalnictwo z myślą o tym, co dla nich dobre. W trakcie wszystkich wykonywanych zajęć proszę Boga o to, aby mnie oświecał. Wykonuję je z miłością i robię, co tylko mogę, aby jak najlepiej zrozumieć sytuację podopiecznych, którzy zwierzają mi się ze swoich kłopotów i wspólnie pracujemy nad tym, by w ich życiu zaszła jakaś zmiana.