Jestem kapelanem Szpitala św. Jana Bożego w Gwangju w Korei. Czuję się niezwykle szczęśliwy, że mogę prowadzić tę misję i pełnić tę rolę. Dla mnie, jako brata św. Jana Bożego, praca w duszpasterstwie jest czymś z czego cieszę się najbardziej. Myślę, że opieka duszpasterska w szpitalu bardzo przypomina to, co robił św. Jan Boży, kiedy opiekował się zarówno z punktu widzenia medycznego, jak i duchowego, swoimi pacjentami w Grenadzie. Moim głównym zadaniem, jako brata szpitalnego, jest cierpliwe słuchanie pacjentów i wszystkich potrzebujących. Opiekując się duszpastersko innymi, mam też możliwość głębiej zajrzeć do mojej duszy, co pomaga mi we wzrastaniu duchowym. Osobiście uważam, że często brakuje mi odpowiednich umiejętności, aby pomagać innym, ale uważam też, że nie jest możliwe żyć i rozwijać charyzmat szpitalnictwa dopóki nie uznamy, że wszyscy jesteśmy tylko niedoskonałymi ludźmi i że właśnie dlatego powinniśmy zawsze starać się przezwyciężać nasze ograniczenia i słabości. Praca duszpasterska pomaga także samym duszpasterzom lepiej radzić sobie z ich problemami, daje możliwość spotykania z różnymi pacjentami, ich rodzinami a także pracownikami szpitala. Pozwala poznawać ich potrzeby. Czuję, że kroczę po śladach św. Jana Bożego, kiedy pracuję jako kapelan i członek grupy duszpasterskiej. Jestem bardzo dumny z mojego powołania bonifraterskiego i niezwykle szczęśliwy, że mogę być naśladowcą św. Jana Bożego.