Nazywam się Azucena Segura Nuñez i od 4 lat prowadzę zajęcia terapii psychopedagogicznej.

Terapię zaczyna się po uprzednim zbadaniu potrzeb danej osoby. W przypadku tej ekstremalnie podatnej na zranienia grupy, potrzeby okazują się bardzo liczne. Nie tylko brakowało im dachu nad głową i pożywienia; ich największym niedostatkiem był brak czułości, właściwej samooceny i minimalnej choćby edukacji. Pracowaliśmy nad tym, aby stopniowo poprawiać ich umiejętności intelektualne i zdolności przystosowawcze, używając w tym celu różnego rodzaju stymulacji: poznawczej, dotykowej, emocjonalnej i ruchowej. W ten sposób mogliśmy powoli odkrywać w każdej z tych osób jej możliwości zrabowane wcześniej przez biedę, niepełnosprawność, porzucenie i, przede wszystkim, brak miłości.

Pokonywaliśmy zaplanowane etapy jeden po drugim i obecnie pracujemy nad drobnymi projektami produkcyjnymi obejmującymi ogródek z uprawą organiczną, tkanie materiałów, malowanie kartek, wykonywanie opasek do włosów i breloczków. Szpitalnictwo to w moim przypadku przyzwolenie, aby Bóg otworzył moje życie, przemieniając mnie w narzędzie tego wspaniałego dzieła, które realizuje Zakon Szpitalny. Jak mawiał ojciec Carollo: “Jedynie obecność Chrystusa w naszym życiu pozwala nam kochać w poczuciu wdzięczności i służyć najbardziej potrzebującym”.