Urodziłem się 7 listopada 1937 roku w Onzaga, Santander w Kolumbii. Chrzest otrzymałem w ósmym dniu życia. Jestem dziewiątym z dziesiątki rodzeństwa. Do zakonu wstąpiłem w 1952 roku. Pierwsze śluby złożyłem 8 grudnia 1955 roku. Święcenia kapłańskie przyjąłem 18 grudnia 1971 roku.

Od dziecka pociągało mnie życie zakonne. Bonifratrów poznałem, kiedy odwiedziłem brata ciotecznego, Gabriela Saavedra, który złożył już wtedy śluby zakonne. Historia życia św. Jana Bożego, świadectwo życia braci w służbie chorym, przykład formatorów i praca z chorymi utwierdziły mnie w pragnieniu pójścia za Jezusem na wzór św. Jana Bożego.

Pełniłem różne funkcje, byłem: formatorem, radnym prowincjalnym, przełożonym dzieł i konwentów, prowincjałem oraz przez 9 lat radnym generalnym: przez 3 lata z O. Pierluigim Marchesi, zwanym profetą szpitalnictwa, a przez kolejne 6 lat z br. Brianem O’Donnellem. Przez te 9 lat miałem możliwość odwiedzenia prawie wszystkich wspólnot rozrzuconych na pięciu kontynentach i przy tej okazji zobaczyłem, jak zróżnicowane mogą być sposoby realizacji charyzmatu Zakonu. Stwierdziłem, że św. Jan Boży wciąż żyje. Siła charyzmatu i płonące serce „człowieka, który umiał kochać” obejmuje wszystkie dzieła i miejsca, gdzie Zakon jest obecny. Zakon wierny Kościołowi, charyzmatowi i dzisiejszemu człowiekowi, niczym dobry Samarytanin, współczuje każdemu cierpiącemu człowiekowi i stara się go wesprzeć, wyleczyć i ulżyć w cierpieniu.