Dziękuję Bogu za to, że obdarzył mnie powołaniem do Zakonu Szpitalnego. Pamiętam misję, jaką prowadziły Siostry Miłosierdzia św. Anny w szpitalu Dzieciątka Jezus w miejscowości Barranquilla w Kolumbii. Byli tam pacjenci z gruźlicą. Patrzyłem z jakim oddaniem zajmowały się pacjentami i wtedy dowiedziałem się, że był taki święty, który pracował z chorymi i poprzez nich poznał miłosierdzie Boże. To był św. Jan Boży. To rozpaliło w moim sercu pragnienie poznania bonifratrów.

I tak z czasem wkroczyłem na ścieżkę szpitalnictwa, co pozwoliło mi być tym, kim dziś jestem oraz służyć innym jak tylko potrafię. Żyję w pokoju blisko chorych, ubogich i potrzebujących, którzy zawsze czekają na przyjazną dłoń lub dobre słowo pomagające odkryć Bożą miłość.

Bóg obdarzył mnie także rodziną zakonną, która przyjęła mnie, akceptując moje ubóstwo i grzech, a przy tym pokazała, że braterstwo oznacza kochać i czuć się kochanym, a jednocześnie polega na poszanowaniu każdej osoby i jej osobistego planu w projekcie wspólnotowym. To pozwoliło mi pokochać Jezusa, uznać Go za mojego Pana i Mu służyć.

Na mojej drodze mam też możliwość formowania młodych, którzy chcą, żeby braterstwo stało się częścią ich życiowej drogi. Szukanie Jezusa jest zadaniem, które odkryłem w moim życiu duchowym, czując się kochanym przez Niego w moich braciach. Nie jest to łatwa droga, ale daje nam dużo satysfakcji. Czujemy się częścią Bożego planu wśród ludzi, ale wiemy, że jest dużo do zrobienia i że miłosierdzie Boże jest nieskończone.

Patrząc na św. Jana Bożego nauczyłem się kochać, szanować i naśladować życie charyzmatem szpitalnictwa. Wielokrotnie odczuwałem zmęczenie i zniechęcenie w pracy i często myślałem o tym, jak trudno służyć, kiedy oczekuje się od innych uznania. W takich momentach trzeba patrzeć na tego człowieka, który, naśladując Jezusa, oddał się innym bez reszty.

Dzięki Panie, za wszystko, co mi dałeś i za to, że dzięki służbie szpitalnej inni też mogą Ciebie poznać.