Należę do wspólnoty św. Daegun w Damyang, gdzie pracuję w domu opieki dla osób w podeszłym wieku. Nasza wspólnota znajduje się w bardzo pięknym regionie Korei, który słynie z prześlicznych krajobrazów i lasów bambusowych. Jestem pracownikiem społecznym oraz prowadzę zajęcia dla osób starszych przebywających w naszym dziele. Większość naszych podopiecznych cierpi na choroby geriatryczne, takie jak demencja lub jest w trakcie rehabilitacji po wylewie. Praca z osobami w podeszłym wieku daje bardzo dużo satysfakcji, ale może też być bardzo trudna. Na przykład jeden pacjent może ciągle prosić, żeby otworzyć drzwi, bo chce wrócić do domu, inny nie pozwala nikomu wchodzić do swojego pokoju, bo jest bardzo podejrzliwy, inny cały czas głośno woła swoje dzieci. Będąc bratem pracującym w tym dziele mam bardzo wiele doświadczeń – zarówno pozytywnych, jak i negatywnych. Zawsze przygotowuję odwiedzających, wyjaśniam im jaki jest rytm dnia i przyzwyczajenia podopiecznego. Zdaję sobie sprawę, że na mnie, jako bonifratrze ciążą specjalne obowiązki, kiedy opiekuję się naszymi pacjentami. Muszę szczególnie dbać o ich komfort i bezpieczeństwo, zrobić wszystko, aby ich ostatnie dni były spokojne, dbając by wszystko, co ich otacza dawało im poczucie bezpieczeństwa. Jestem bardzo szczęśliwy, że mogę być zakonnikiem, nawet jeżeli takie życie pełne jest niespodzianek, chwil wzruszenia, wzlotów i upadków. Czuję, że Bóg powołał mnie właśnie do tego, by służyć tym ludziom i towarzyszyć im w ostatnich chwilach ich życia.