Zawsze byłyśmy bardzo blisko związane z Kościołem. Nasze życie opierało się na wierze i poszukiwaniu szczęścia, cieszyliśmy się różnymi darami udzielanymi nam przez Pana. Razem mogliśmy doświadczać bliskości Boga: w modlitwie, pracy i poświęceniu. Jednak dopiero szpitalnictwo praktykowane przez braci św. Jana Bożego zbliżyło nas bardziej do Słowa Wcielonego.

W Kościele, który z pozoru zamyka się na świat i jego potrzeby, bracia zawsze byli niczym otwarte drzwi prowadzące do pełni życia, do bycia chrześcijaninem radykalniej, ale i prościej - przyjmując i wspierając najbardziej potrzebującego.

Ich przykład podejścia do człowieka, szczególnie chorego, pociągnął nas do wiary w Kościół bliski, w żywego Chrystusa i w to, że miłość Boża może stać się ciałem dla każdego z nas.

Szpitalnictwo utrzymało nas w jedności z Kościołem i pomaga nam w drodze, pozwala służyć Bogu poprzez przyjmowanie, posługę i nasz mały Kościół domowy. Nie możemy wiele ofiarować, ale możemy się postarać, żeby nigdy nie zabrakło dobrego słowa, przyjaznego uścisku czy uśmiechu, które można ofiarować światu.