Historia mojego powołania rozpoczęła się w 1996 roku.  W owym czasie brat Francis Perrotta opiekował się czwórką dzieci specjalnej troski w dziele, które później przerodziło się w "Bahay San Rafael". Ja zostałam tam czasowo zatrudniona, aby pomagać bratu Francis przez okres dziewięciu miesięcy. Cztery lata później zmarł jeden z pracowników dzieła i bracia zwrócili się do mnie z pytaniem, czy nie chciałabym podjąć regularnej pracy w ich dziele. Zgodziłam się i od tamtego czasu jestem opiekunką siedmiorga dzieci specjalnej troski.

Opiekowanie się niepełnosprawnymi dziećmi nie jest łatwym zadaniem. Jednakże moje przygotowanie akademickie w zakresie opieki społecznej jest mi wielką pomocą. Dzięki mojemu doświadczeniu zawodowemu w różnych ośrodkach i uczestnictwu w różnych kursach doszkalających udało mi się zdobyć niezbędną wiedzę i umiejętności. Dzieci dają mi wielką radość, gdy przebywam razem z nimi. Są dla mnie pomocą kiedy napotykam problemy lub przeżywam trudności. Są źródłem mojej siły. Z tego właśnie powodu kocham je tak bardzo i traktuję je, jak moje własne. Nie istnieje żadna wartość materialna, którą można by porównać do radości, którą odczuwam kiedy przebywam z moimi "aniołkami". Uwielbiam dzielić się z nimi tym, czego się nauczyłam lub poznałam, a one mają swój własny sposób komunikowania i okazywania swojego zrozumienia. Jestem niezwykle szczęśliwa, że mogę być "mamą" dla tych dzieci. Za te maleństwa i za wszystkich braci modlę się każdego dnia.