Moje powołanie zakonne narodziło się, gdy byłem jeszcze nastolatkiem. Ksiądz misjonarz ze Zgromadzenia Misjonarzy Afryki był przyjacielem naszej rodziny i często nas odwiedzał. Uczył nas i naszych sąsiadów katechizmu, wyjaśniał Pismo św., opowiadał nam też, co to znaczy być księdzem, zakonnikiem lub siostrą zakonną. To właśnie w czasie dyskusji z nim poczułem pragnienie służenia Bogu.

To pragnienie skonkretyzowało się w 2004 roku, kiedy dowiedziałem się o istnieniu Zakonu Szpitalnego św. Jana Bożego. Grupa promotorów powołaniowych złożona z członków różnych zakonów zorganizowała w naszej szkole spotkanie. Wśród nich był br. John Bangsi OH, który był wtedy odpowiedzialny za powołania w Malawi. Kiedy wysłuchałem już wszystkich prezentacji dotyczących różnych zakonów, zdałem sobie sprawę, że najbardziej zaciekawiło mnie to, o czym mówił br. John - o braciach szpitalnych i o wyjątkowości ich misji. Poprosiłem go o adres, żeby móc dowiedzieć się czegoś więcej. Korespondowaliśmy dopóki nie ukończyłem szkoły średniej w 2006 roku. Wtedy poprosiłem o przyjęcie do Zakonu. Po wielu wizytach we wspólnocie w Mzuzu (Malawi) zostałem postulantem w 2008 roku, a w 2010 rozpocząłem nowicjat.

Odkąd wstąpiłem do Zakonu Szpitalnego zawsze napełniało mnie ogromną radością dzielenie się szpitalnictwem wśród nas, braci, a także ze wszystkimi innymi ludźmi. Obecność Boga w moich cierpiących braciach i siostrach, to że mogę im choć trochę pomóc, zawsze rozpromienia moje serce. Wszystko, co przeżyłem w trakcie postulantatu, nowicjatu i scholastykatu ubogaciło mnie niezmiernie i jest dla mnie inspiracją do kontynuowania drogi mojego powołania.