Bonifratrów poznałem w 1995 r. dzięki kuzynowi, który był wtedy postulantem i nieustannie wysyłał mi broszury, książeczki i inne publikacje dotyczące św. Jana Bożego i Zakonu. Po rocznej posłudze w mojej parafii, w wieku siedemnastu lat, wstąpiłem do Zakonu i w roku 2000 złożyłem pierwsze śluby. Dzięki Bożej łasce pięć lat później, w roku 2005, złożyłem śluby wieczyste. Bracia powierzyli mi pracę duszpasterską w naszej poliklinice i szkołach specjalnych. Praca nie była łatwa, wymagała oddania i wytrwałości. Za względu na jej charakter podczas wykonywania codziennych obowiązków odczuwałem stres, ale dzięki wsparciu wspólnoty i dzięki modlitwom udało mi się go przezwyciężyć i opanować. Służenie osobom chorym i wymagającym szczególnej opieki jest ogromnym wyzwaniem, trzeba mieć wielkie i współczujące serce. Jako bonifrater mam obowiązek dawania przykładu naszym współpracownikom i pacjentom, moje życie musi być świadectwem życia zgodnego ze ślubem SZPITALNICTWA. Mimo, że moja praca jest wymagająca i wyczerpująca, służenie bliźnim zawsze przynosi mi radość i szczęście. Nieustannie pielęgnuję w sercu słowa św. Jana Bożego, który powiedział: „Bracia, czyńcie dobro sobie, pomagając innym”.