Szpitalnictwo jest praktyczną realizacją przykazania, które dał nam Pan: "kochaj bliźniego jak siebie samego".

Przyjąć kogoś do własnego domu i zaopiekować się nim jest tylko niewielką częścią miłości, której wszyscy powinniśmy się nauczyć patrząc na gwoździe, które przebiły Święte Ciało.

Bycie wolontariuszem i realizowanie posługi jest przede wszystkim ogromnym przywilejem, jak i wielkim zaszczytem. Otrzymuje się zawsze podwójnie to, co się daje i więcej się uczy ofiarując, niż stojąc bezczynnie i słuchając.

Szpitalnictwa nie jest czymś, co można opisać w 250 słowach, nie jest wolontariatem, to są jedynie sposoby, za pomocą których staramy się je konkretyzować.

Szpitalnictwo jest codziennym wstawaniem z sercem w dłoniach i ofiarowaniem go bliźniemu, jest rozpoczynaniem każdego dnia z pragnieniem ulepszania świata własnym uśmiechem, jest potrzebą miłości, która daje światło rano a wieczorem zachęca do snu.

Jedynie będąc szpitalnikami wobec świata, można czuć się jego częścią, żyjąc w harmonii ze wszystkim tym, co nas otacza.

Bycie szpitalnikami nie jest ani misją ani obowiązkiem, jest czymś wrodzonym, co każdy z nas ma w sobie. Wystarczy pozwolić, by szpitalnictwo wyszło z naszych serc, aby dać światu pokój, który każdy z nas ma w sobie, by móc budować mosty, które połączą narody pod jedną wielką różnokolorową flagą.