Nazywam się Philip Teingo, jestem bonifratrem z Papui Nowej Gwinei. Wstąpiłem do Zakonu w 1986 roku. Zakon pociągał mnie od pierwszej chwili, gdy o nim usłyszałem, ponieważ jego charyzmat – szpitalnictwo – był wartością wysoko cenioną przez moich rodziców, dalszą rodzinę i członków klanu. Szpitalnictwo rozumiane jako gościnność i życzliwość jest istotnym elementem melanezyjskiej kultury. Oczywiście przede wszystkim okazujemy gościnność i troskę ludziom z naszego regionu. Robimy tak, gdziekolwiek ich spotkamy, nawet jeśli znajdujemy się bardzo daleko od domu. Mówimy, że jesteśmy “jednomówni”, tzn. dzielimy ten sam język i kulturę. Osoby “jednomówne” mogą się do siebie zwracać z prośbą o to, czego potrzebują i może to być cokolwiek – jedzenie, schronienie, pieniądze, ubrania, pomoc w zapłaceniu czesnego za szkołę, pokrycie wydatków w podróży itd. Kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z Braćmi św. Jana Bożego, powiedzieli mi, że członkowie Zakonu postrzegają wszystkich ludzi jako “jednomównych”, ponieważ wszyscy jesteśmy dziećmi tego samego ojca – Boga. Mogłem obserwować, jak w Papui Nowej Gwinei Zakon najpierw zajął się pomocą dla niepełnosprawnych dzieci z Domu Cheshire w stolicy kraju, Port Malesby. Następnie zareagował na ciężką sytuację ludu Kamea, który zamieszkuje odległe, górskie rejony Papui, głównie wioskę Kamina. Zakon prowadzi w Kaminie ośrodek zdrowia i to właśnie tam rozpocząłem moją formację do służby szpitalniczej.