Kiedy rozważam historię życia św. Jana Bożego i szpitalnictwo, które przejawiało się w jego posłudze chorym i ubogim, uświadamiam sobie i lepiej mogę zrozumieć, jaka odpowiedzialność spoczywa na mnie, by codzienne spotkania i relacje z innymi miały życiodajny charakter. Pozwalam, aby duchowość św. Jana Bożego i jego szpitalnictwo kształtowały moje życie w roli gospodyni domowej, opiekunki w szpitalu i osoby, która żyje we wspólnocie z innymi.

Aktywne praktykowanie szpitalnictwa oznacza dla mnie styl życia w świecie; styl, ku któremu skłania się moja dusza, ponieważ szpitalnictwo praktykowane na sposób św. Jana Bożego doskonale wpisuje się w takie wartości jak dobroć i życzliwość, które moi rodzice zaszczepili mi w dzieciństwie, opowiadając o Bogu i ucząc, jak ważna jest troska o innych oraz wzajemna miłość. Dlatego też szpitalnictwo dotyka samego rdzenia mojej tożsamości, która jest zakorzeniona w relacji z Bogiem i innymi ludźmi. Relacje te nadają sens mojemu życiu.

Podsumowując, szpitalnictwo stanowi dla mnie swoiste ramy etyczne, które wyznaczają kierunek i nieustannie przypominają mi o mojej pracy zawodowej w charakterze opiekunki szpitalnej w Community Mental Service w Cluain Mhuire. Nieustanna pamięć o szpitalnictwie motywuje mnie i stanowi podstawę mojej obecnej pracy, jednocześnie będąc dla mnie wyzwaniem, by patrzeć w przyszłość i zastanowić się, co jeszcze mogę zrobić dla większego dobra ludzi, którym służę.