Nazywam się Martin Quarmby, jestem bratem zakonnym Prowincji Oceanii. Mieszkam w Sydney, w Australii. Gdy zastanawiam się nad moim powołaniem do szpitalnictwa, patrzę wstecz na ponad 50 lat mojej posługi, jako bonifrater. Po moich pierwszych ślubach studiowałem pielęgniarstwo psychiatryczne – dziedzinę, która przyniosła mi wiele satysfakcji. Słabość naszych chorych umysłowo pacjentów stawiała przede mną wyzwanie, by być dla nich prawdziwym “bratem”. Jeszcze większą satysfakcję sprawiło mi to, że dzięki poprawie opieki i terapii psychiatrycznej wielu naszych pacjentów mogło wyzdrowieć. Myślę, że jako osoba świecka też mógłbym być pielęgniarzem psychiatrycznym, ale moja wspólnota zakonna dodawała mi odwagi i wsparcia, tak bardzo potrzebnych, aby być nie tylko pielęgniarzem, ale i szpitalnikiem. Odkryłem, że bycie dla kogoś “bratem” działa w obie strony! Moje doświadczenie w dziedzinie psychiatrii pozwoliło mi na to, by przez jakiś czas pracować w ośrodku dla uzależnionych australijskich Aborygenów. Otrzymałem pozwolenie od mojej Prowincji, by jako jeden z dwóch braci wesprzeć misję Małych Sióstr Ubogich w Kalgoorlie w zachodniej Australii, gdyż miały one problemy z prowadzeniem ośrodka walki z uzależnieniami, założonym razem z charyzmatycznym misjonarzem, księdzem Mauricem Toopem. Siostry również składają śluby szpitalnictwa i było czymś wspaniałym obserwować, jak nasze odmienne sposoby realizowania tego charyzmatu wzajemnie się uzupełniały.