W dniu dzisiejszym nasza rodzina zakonna obchodzi wspomnienie liturgiczne 95 współbraci, którzy zginęli śmiercią męczeńską w 1936 r., podczas wojny domowej w Hiszpanii. Ci nasi współbracia, swoim męczeństwem, pokazali, że naprawdę spotkali Chrystusa, i że otrzymali od Niego łaskę świadczenia o swojej wierze własną krwią. Słowo „męczennik” pochodzi od greckiego słowa martyr, czyli „świadek”. Świadek to ten, kto był obecny przy jakimś fakcie (zatem widział to, o czym mówi) i daje świadectwo nie dlatego, że coś gdzieś usłyszał, nie dlatego, że przeczytał lub na podstawie jakiś własnych przypuszczeń, ale dzięki bezpośredniemu doświadczeniu. Nasi współbracia-męczennicy, realizując swoją misję, praktykowali ewangeliczne szpitalnictwo wśród chorych, naśladując czyny Jezusa, który leczy, uzdrawia i zbawia. Ich sposób przeżywania szpitalnictwa, w całości opierał się na charyzmatycznej misji wyrażonej w konkretnych gestach miłosierdzia i miłości, mając pewność, że każdy gest uczyniony wobec bliźniego jest w rzeczywistości skierowany do Jezusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40). Rocznica, którą obchodzimy, ma na celu nie tylko upamiętnienie ich męczeństwa, ale także przypomnienie nam wszystkim, że życie charyzmatem Jana Bożego jest świadectwem wielkiej wartości, nie tylko symbolicznej, ale także ludzkiej i duchowej, która niesie ze sobą także całkowite poświęcenie się, aż po oddanie swojego życia za Chrystusa i za braci.