Wyjść naprzeciw bratu: proroctwo szpitalnictwa

2 luty 2018

Do wszystkich Braci i Wspólnot Zakonu

Drodzy Bracia

Pragnę złożyć Wam serdeczne życzenia z okazji Światowego Dnia Życia Konsekrowanego, który będziemy obchodzić wraz z całym Kościołem drugiego lutego, równolegle z tegorocznymi kapitułami prowincjalnymi. Zachęcam Was do tego, byście świętowali ten dzień ze szczególną radością, dziękując Bogu za dar życia konsekrowanego, który nieustannie ofiarowuje On Kościołowi, w szczególności zaś każdemu z braci współtworzących nasz ukochany Zakon.

W swojej adhortacji apostolskiej Evangelii Gaudium Ojciec Święty Franciszek zachęca nas do rozpoczęcia nowego, przepełnionego radością, etapu ewangelizacji. Jednym z kluczowych elementów wskazywanych przez Papieża jest potrzeba stworzenia kultury spotkania. Istotę tej kultury pokazuje nam, kiedy zaprasza każdego chrześcijanina, niezależnie od miejsca i sytuacji, w jakiej się znajduje, by odnowił dzisiaj swoje osobiste spotkanie z Jezusem Chrystusem... Kto zaryzykuje, tego Pan nie zawiedzie (EG, 3).

Jeśli całe życie chrześcijańskie opiera się na spotkaniu z Chrystusem, to tym bardziej życie konsekrowane, a zatem nasze życie, ma swój początek i koniec w nieustannym spotkaniu z Bogiem. “Życie konsekrowane, które znajduje się w samym sercu Kościoła, jako element o decydującym znaczeniu dla jego misji, musi wpatrywać się w to serce, aby odnaleźć i zrozumieć siebie. Brat zakonny znajdzie tu głęboki sens swojego własnego powołania. W tym akcie kontemplacji oświeceniem jest dla niego opisywana przez Izajasza postać Sługi Jahwe, do którego Bóg mówi: «...ustanowiłem cię przymierzem dla ludzi» (Iz 42,6). Postać ta przybiera doskonałe oblicze w Jezusie z Nazaretu, który swoją krwią przypieczętowuje nowe przymierze i wzywa tych, którzy w Niego wierzą, by kontynuowali pośrednictwo powierzone Słudze: bycie przymierzem dla ludzi” (Tożsamość i misja brata zakonnego w Kościele, 5). W codziennym spotkaniu z Panem, dzięki owocom głębokiego życia duchowego, możliwe jest codzienne ucieleśnianie odnowionej postaci Sługi Jahwe, do czego jesteśmy powołani, będąc w świecie znakami Bożej obecności i Jego nieskończonej miłości dla każdego mężczyzny i każdej kobiety.

Kultura spotkania jest również wezwaniem do spotkania z braćmi, do tworzenia i promowania ewangelicznego braterstwa w jego podwójnym wymiarze. Po pierwsze jako dar, który otrzymujemy i dzielimy z naszymi braćmi. Jesteśmy bowiem wezwani do tego, by żyć we wspólnocie braterskiej, która stanowi kluczowy element konsekracji. To w niej, poprzez życie wspólnotowe, żyjemy i dojrzewamy zarówno duchowo, jak również w naszym człowieczeństwie i apostolstwie. Po drugie nasza wspólnota braterska, będąc zawsze otwartą na świat, jest dla niego i dla Kościoła nieustannym znakiem braterstwa, jakiego Bóg pragnie dla swoich dzieci, znakiem przymierza, które Bóg codziennie odnawia ze światem.”Komunia jest dziś dla Kościoła szczególnie naglącym w nowym tysiącleciu wyzwaniem, aby stał się domem i szkołą komunii. Bracia są aktywnymi mieszkańcami tego domu, a jednocześnie uczniami i nauczycielami w tej szkole; dlatego biorą na siebie to pilne zadanie, jakie stawia sobie Kościół: podtrzymywanie i promowanie duchowości komunii” (Tożsamość i misja..., 7).

Wreszcie, kultura spotkania jest dla braci zakonnych misją nieustannego budowania braterstwa w świecie, robimy to w sposób konkretny poprzez naszą misję szpitalnictwa, w pełni oddając nasze życie na służbę Królestwa Bożego, poprzez pomoc ubogim, chorym i potrzebującym, podobnie jak nasz Założyciel, św. Jan Boży. Jesteśmy posłani, aby realizować: “Proroctwo o gościnności rozumianej jako otwartość i przyjęcie drugiego człowieka, czy to innej narodowości, czy innego wyznania , innej rasy lub kultury. Jest to zasadniczy element współżycia ludzkiego w obliczu nietolerancji, wykluczenia i braku dialogu”. (Tożsamość i misja..., 37).

W tym roku, roku kapituł prowincjalnych, musimy ponownie skierować nasz wysiłek na duchowe spotkanie z Chrystusem, z naszymi braćmi i wszystkimi ludźmi, którzy cierpią. Wszyscy powinniśmy przyjąć i okazać miłość, jaką Bóg ich obdarza, przyczyniając się w ten sposób do misji Kościoła, budując braterstwo poprzez szpitalnictwo. To będzie najlepszy sposób na zapewnienie przyszłości naszego Zakonu: wierność charyzmatowi i misji braci św. Jana Bożego.

Przeżywajmy z radością dar powołania, które Bóg nam daje i odnawia każdego dnia. Świętujmy je radośnie i módlmy się w tym roku szczególnie o to, by kapituły prowincjalne Zakonu były wydarzeniem pełnym braterstwa i szpitalnictwa, odwagi i nadziei, witalności i proroctwa dla Kościoła i dla Zakonu. Drugiego lutego, w święto liturgiczne Ofiarowania Pańskiego, odnówmy nasze oddanie Panu, stając przed Nim i ofiarując mu wszystko, co mamy i czym jesteśmy.

Zjednoczeni w Panu i w św. Janie Bożym przyjmijcie braterskie i szpitalnicze pozdrowienia.

Br. Jesśs Etayo

Przełożony Generalny