Jest wiele doświadczeń szpitalnictwa, które przeżyłem i dalej przeżywam wykonując moją codzienną pracę przy boku niepełnosprawnych osób, jak również na oddziale z moimi kolegami z pracy. Dla mnie szpitalnictwo oznacza przede wszystkim poświęcenie się drugiej osobie ofiarowując jej odpowiedni czas i miejsce. Pewnego razu, wraz z innymi dwoma kolegami, byłem animatorem specjalnego dnia modlitwy w ośrodku formacyjnym, w klasztorze w Windberg. Podczas tego dnia, grupa niepełnosprawnych osób i pracownicy ośrodka w Straubing odbyli duchową podróż, aby wspólnie doświadczyć życia w komunii. Na początek, każdy z uczestników miał możliwość przedstawienia za pomocą obrazów i muzyki, co oznacza dla niego przeżyć piękny dzień. Drugi etap polegał na wsłuchaniu się w naturę, która nas otacza. Zbieraliśmy kamyki, rośliny i drewno komponując z tego małe dzieła sztuki. Po południu medytowaliśmy nad Pismem Świętym, przekształcając w przedstawienie sceniczne, fragment mówiący o weselu w Kanie Galilejskiej. Przypowieść została opowiedziana w sposób łatwo zrozumiały dla wszystkich, używając różnych sposobów ekspresji i scenografii. Każdy uczestnik, zgodnie ze swoimi zdolnościami, miał możliwość dać swój wkład w przygotowanie przedstawienia. Ponadto, w ciągu dnia, wspólnie śpiewaliśmy, czytaliśmy i modliliśmy się. Na koniec każdy uczestnik przygotował prezent dla innego uczestnika w postaci własnoręcznie przygotowanej pocztówki. Dzień był animowany wspólnie przez niepełnosprawnych podopiecznych i pracowników naszego ośrodka. To pozwoliło zarówno jednym, jak i drugim, spojrzeć na siebie z innej perspektywy, pobyć w miłej atmosferze i ożywić cały dzień. Dla mnie był to dzień szpitalnictwa przeżyty bardzo intensywnie.