Bardzo trudno w kilku słowach opowiedzieć o moim powołaniu, gdyż na mojej drodze miało miejsce wiele ważnych wydarzeń i niektóre z nich można zrozumieć jedynie w świetle Ewangelii. Od najmłodszych lat byłem wychowywany przez moich rodziców w duchu prawdziwie chrześcijańskim, a integralna edukacja stanowiła fundament dla 11-osobowej rodziny. Jako iż wyspa Madera jest atrakcją turystyczną, bardzo szybko nauczyłem się przyjmować w domu licznych gości, skądkolwiek by nie przybywali. Radość oraz wspaniałe przyjęcie, jakie moi rodzice oraz rodzeństwo ofiarowali naszym gościom naznaczyły moje dzieciństwo.

W młodości byłem akolitą, następnie zostałem odpowiedzialnym za całą grupę akolitów w parafii. Po bierzmowaniu utworzyłem grupę młodzieżową. W wieku 16 lat, podczas obozu wakacyjnego, poznałem bonifratrów. Posługa szpitalnicza prowadzona przez braci już na zawsze pozostała dla mnie najwspanialszym ideałem.

Zrozumiałem w jakim kierunku powinienem podążać, jednak dla moich rodziców oraz rodzeństwa zaakceptowanie tego faktu nie było łatwe, szczególnie, iż ze względu na przeciwności losu jakie mnie spotkały, byłem bardzo dynamicznym, niespokojnym i pełnym kompleksów młodym człowiekiem.

W wieku 18 lat, po rozeznaniu jakiego dokonałem dzięki pomocy proboszcza i bonifratrów, wyruszyłem z Madery do Lizbony. Spędziłem dwa lata w Fatimie gdzie zdobywałem doświadczenie na etapie prepostulatu, odbyłem nawet służbę wojskową; następne dwa lata przebywałem w Telhal, jako postulant, oraz dwa lata w Hiszpanii, jako nowicjusz; w 1997 roku w Lizbonie, złożyłem moje pierwsze śluby zakonne poświęcając się całkowicie szpitalnictwu.

Służyć innym na wzór Chrystusa oraz św. Jana Bożego, oznacza podejmować każdego dnia ogromne wyzwania. Konieczne jest oddanie życia w ręce Boga, aby móc wzrastać duchowo oraz jako człowiek.

Dziś, patrząc na drogę, którą przebyłem, czuję się szczęśliwy i ciągle uczę się, że Bóg prosi mnie, abym rozprzestrzeniał coraz bardziej „wirusa” szpitalnictwa.