Jako wykładowca Uniwersyteckiego Centrum Nauk Medycznych im. św. Rafała w Nebrija, codziennie doświadczam tego, że szpitalnictwo może być przeżywane i wyrażane na różne sposoby.

Uczestniczenie w kształceniu innych jest zawsze niezwykle odpowiedzialnym zajęciem. Wymaga służenia wiedzą, ale przede wszystkim pobudzania, podsycania płomienia entuzjazmu, towarzyszenia w razie wątpliwości, objaśniania odpowiedzi nawet, gdy się nie jest czegoś całkowicie pewnym. Uniwersytety powinny znowu stać się miejscami, w których poszukuje się Prawdy i towarzyszy się innym w dojrzewaniu.

Mimo iż możliwość kształcenia personelu medycznego – i to kształcenia w duchu odpowiednich wartości: wpajając ideę powołania, kontemplując transcendentny wymiar człowieka, zachęcając do okazywania bez zażenowania miłości innym - może się wydawać czymś odległym od sfery priorytetów Zakonu poświęcającego się do ostatnich sił opiece, jest to jednak kolejna forma dzielenia się charyzmatem i szerzenia go. Każdy absolwent uczelni Zakonu Szpitalnego jest i powinien być hojnie zasianym ziarnem szpitalnictwa.

Nadal żyjemy w czasach szpitalnictwa – jak od zawsze, choć teraz bardziej niż kiedykolwiek – gdyż szpitalnictwo, jak Piękno dla św. Augustyna, jest zawsze stare i zawsze nowe, ponieważ ma, jak to ujął hiszpański poeta Luis Cernuda, “tę swoją bezczasową teraźniejszość”. Ponieważ zawsze jest czas, aby stać się dłońmi przekazującymi czuły dotyk Boga. I młodzi ludzie, najpierw jako słuchacze, a potem jako osoby pracujące zawodowo przez całe swoje życie, zasługują na to, by ich zachęcić do doświadczenia tego.