Powołanie zakonne jest tajemnicą miłości między Bogiem, który wzywa i wybiera, a osobą, która odpowiada – „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili.” (J 15,16).

Uważam, że wszystko, co przeżyłem w Zakonie Szpitalnym jest łaską od Boga, który nie tylko działa we mnie, ale także jest obecny jak współpracownik, który włącza się do naszej pracy.

W ostatnich latach rozwijam duszpasterstwo wśród pacjentów objętych opieką paliatywną, niezrównoważonych emocjonalnie i z zaburzeniami psychicznymi. Sądzę, że towarzyszenie takim osobom nie jest techniką czy zdolnością, ale raczej sztuką i wyznacza nowy wzór relacji międzyludzkich. Jestem przekonany, że miłość jest naturalną etyką tej uświęconej działalności.

Wyróżniam dwa przejawy tej miłości obecnej w pracy braci i współpracowników, tej namacalnej obecności Jana Bożego oraz jego pragnienia pomagania chorym w wyjątkowy dla niego sposób:

• współczucie, jako zdolność postawienia się w miejscu drugiej osoby i współodczuwanie z nią, daje pacjentowi poczucie, że nie jest sam w swoim cierpieniu, że jest ktoś, kto pomaga mu je znieść;

• bliskość i dotknięcie drugiej osoby daje pewność przynależności do ludzkiej rodziny. Często choroba jest okazją dla pacjenta do tego, by się porozumieć z innymi, pomówić i być wysłuchanym. Chce odnaleźć sens choroby. Stąd bierze się potrzeba symbolicznych gestów pełnych czułości.

Powrót do zdrowia zbiega się z przywróceniem pacjentowi wiary w życie, w jego wewnętrzną siłę fizyczną, psychiczną i duchową, bo to działa jak prawdziwe leki.

Moim zdaniem leczenie jest bardziej sztuką niż techniką i wymaga od pracowników służby zdrowia wytrwałości, życiowej stabilności, rozwoju duchowego i spojrzenia, które sięga dużo dalej niż horyzont życia i śmierci. Tragedią życia nie jest śmierć, ale to, że za życia pozwalamy umrzeć w naszym wnętrzu miłości do bliźniego.