Powołanie jest historią miłości pisaną własnym życiem. Historią miłości...

Jezus Chrystus («JC», jak Go nazywam ja) zawsze był dla mnie kimś szczególnym. Fascynował mnie Jego sposób bycia i życia. Stopniowo zrozumiałam, że w dziejach historii człowieka były osoby, które poświęciły Mu swoje życie i wszystko to, czym były. Chciałam być jak oni… Wytrwale poszukując szczęścia, zrozumiałam, że modlitwa i eucharystia przybliżały mnie do Niego... I to przepełniało mnie promienną radością.

Później poznałam kogoś, kto zrobił na mnie ogromne wrażenie... Przyjaciela, kogoś szczególnego... Razem planowaliśmy przyszłość: stworzyć naszą rodzinę. Być szczęśliwymi. Ale moje szczęśliwe serce żyło w niepokoju!

Pewnego dnia zajaśniało słońce. Zostałam zaproszona do przeżycia nowego doświadczenia, uczestnicząc w letnim, wakacyjnym obozie zorganizowanym przez Siostry Szpitalne Najświętszego Serca Jezusa. Przybyłam tam... zobaczyłam... poczułam... przeżyłam! Radość sióstr była wprost zaraźliwa. Prostota życia – wciągająca. Coś wspaniałego! Marzenie! Tego szukało moje serce. I misja: kontemplować tak ogromne piękno w twarzach tak kruchych, odczuwać tak wielki pokój i czułość w środowisku tak naznaczonym cierpieniem. Coś innego tam zaistniało, „JC”. Wiedziałam, że odnalazłam swoje miejsce.

Mimo walki i niezrozumienia musiałam podążać za sercem, za tym Sercem, które czyniło szczęśliwym moje serce.

W codziennej egzystencji staram się wcielać w życie szpitalnictwo... Dla mnie bycie siostrą szpitalną oznacza być odbiciem Bożej delikatności, czułości w świecie cierpienia psychicznego. Doświadczenie, którym żyję w Chrystusie prowadzi mnie do kochania tych, których także On głęboko kocha. To miłość, która nie zna granic.

Teraz marzę i pragnę, aby wielu innych pociągnął ku sobie ten “JC”, którym jestem tak bardzo zafascynowana.