Chodząc co roku na Piesze Poznańskie Pielgrzymki na Jasną Górę obserwuję od kilku lat pracę pewnego pielęgniarza, brata bonifratra, który ma niesamowitą zdolność pojawiania się zawsze tam, gdzie jest potrzebny; służy praktycznie całodobowo pielgrzymom, nie tylko udzielając pomocy medycznej, ale też pomagając im w każdej innej potrzebie. Jego postawa mobilizuje bardzo wiele osób wokół do podobnej służby. Często zastanawiałam się, co nim kieruję? Skąd ten zapał i praktycznie niespożyte siły? Od marca 2013 roku pracuję jako fizjoterapeutka w szpitalu w Piaskach. Tutaj dowiedziałam się, kim był św. Jan Boży i czego uczył swoich braci. Postawa wspomnianego bonifratra stała się dla mnie jasna, choć nadal trudno osiągalna. Od wielu lat sama szukałam odpowiedniej drogi służenia chorym. Wiele nauczyły mnie wyjazdy misyjne, ale cały czas było to raczej intuicyjne szukanie po omacku. Dzięki bonifratrom, a szczególnie dzięki ich założycielowi, mam wreszcie określony program własnej formacji i konkretny przykład do naśladowania. Spełnieniem moich marzeń jest też obecność Boga w Najświętszym Sakramencie w kościele szpitalnym, gdzie zawsze, przed lub po pracy mogę nabrać nowych sił. To On jest dla mnie punktem odniesienia wszystkiego, to On pomaga codziennie na nowo uświadomić sobie, co jest w życiu najważniejsze.