Moje doświadczenie współpracy z braćmi podzielone jest na kilka etapów. Kiedy studiowałam, szpital był dla mnie miejscem wzrostu osobistego i rozwoju zawodowego. Następnie uczestniczyłam w projekcie w Hondurasie i to tam z bliska poznałam, czym jest szpitalnictwo: od życia we wspólnocie z braćmi po wyraźne identyfikowanie się z wartościami Zakonu. Nauczyłam się tego nie tylko od braci, ale także od innych współpracowników. Dowiedziałam się więcej o św. Janie Bożym i zrozumiałam, jak ogromną pomocą są wszystkie dzieła – mniejsze lub większe – w życiu osób potrzebujących.

Teraz, kiedy pracuję w szpitalu, nauczyłam się, że szpitalnictwo przekłada się na pasję, z jaką wykonuje się codzienne zadania, na profesjonalne podejście i potrzebę stałego uczenia się, rozwoju i wzrostu duchowego. Charyzmat ten oznacza także wartości etyczne, jakość pracy, szacunek, odpowiedzialność i miłość do tego, co się robi. Wreszcie nauczyłam się także, że godne traktowanie to podstawa, dzięki której możemy poprawić jakość życia naszych podopiecznych.