Pochodzę ze średnio zamożnej rodziny rolniczej i odbywam właśnie drugi rok nowicjatu. Kościół parafialny jest daleko od naszej wioski, ale moi rodzice zabierali nas na Mszę św. co niedziela. Bardzo ciężko pracowaliśmy w gospodarstwie, ale każdego wieczora wszyscy zbieraliśmy się na wspólną modlitwę. Kiedy byłem w szkole, proboszcz i siostry zakonne, zachęcały mnie, żebym dalej uczestniczył w Mszy św. i uczęszczał na katechizację. Trwało to do końca szkoły średniej. Moja wioska jest bardzo odległa i nie było mi łatwo uczęszczać do kościoła i na katechizację, ale dokładałem wszelkich starań, aby brać udział w życiu parafii. Byłem członkiem parafialnej grupy młodzieżowej, brałem udział w rekolekcjach i innych inicjatywach organizowanych przez parafię. To wszystko pozwoliło mi lepiej poznać chrześcijaństwo i Jezusa. Modliłem się do Matki Bożej o jej pomoc w rozpoznaniu mojego powołania. Poszukując mojej drogi najbardziej zainteresowała mnie posługa Braci św. Jana Bożego. Poinformowałem o tym moich rodziców i proboszcza. Bracia byli dobrze znani w mojej parafii a proboszcz bardzo podziwiał charyzmat szpitalnictwa i jego praktyczną realizację na rzecz ubogich i chorych w okolicznych wioskach. On bardzo się ucieszył z mojej decyzji i dał mi list polecający do braci. Wraz z moim ojcem pojechaliśmy do nich, a oni przyjęli nas z otwartym sercem, w duchu miłości św. Jana Bożego, z czego są znani w całych Indiach.